1. Nowe samochody
  2. Toyota GR Yaris
  3. Dziedzictwo

Od GT-FOUR do GR-FOUR

GT-FOUR

Ta nazwa jest synonimem autentycznych osiągów i kultowym symbolem rajdów z lat 80. i 90., w których liczyła się moc, precyzja i pewność za kierownicą. Dziś, 20 lat po ostatnim emocjonującym występie modelu Celica GT-FOUR, tradycja wciąż trwa. Tym razem najnowsza wersja napędu na wszystkie koła — GR-FOUR — trafiła do nowej Toyoty GR Yaris.

Sukces na każdej nawierzchni

Legendarny napęd GT-FOUR został zaprojektowany nie tylko z myślą o entuzjastach podróży ulubionymi trasami, ale także na potrzeby zwycięstw w najbardziej prestiżowych zawodach sportowych. Legendarna GT-FOUR była — i wciąż jest — flagową wersją modelu Celica. Poznaj najważniejsze fakty z jej wspaniałej historii.

Celica ST165 GT-FOUR — wersja seryjna

1986 – 1989

-         SILNIK 2.0 L DOHC TURBO (3S-GTE)

-         MOC 185 KM

-         MOMENT OBROTOWY 249Nm

-         MASA 1,480 kg

ST165 GT-FOUR, oparta na liftbacku Celica czwartej generacji, miała stały napęd na cztery koła i najmocniejszy wówczas w Japonii dwulitrowy silnik. GT-FOUR, łatwo rozpoznawalna po powiększonym przednim zderzaku i dużych naklejkach, okazała się świetną podstawą dla Toyota Team Europe (TTE) walczącego o tytuł w WRC.

Celica ST165 GT-FOUR — wersja rajdowa

1988 – 1991

-         DEBIUT W WRC 1988 Tour De Corse

-         PIERWSZE ZWYCIĘSTWO W WRC RAJD AUSTRALII 1989

-         ZWYCIĘSTWA W WRC 13

-         TYTUŁY  MISTRZOSTWO WRC

-         MISTRZOWSKIE WRC  KIEROWCÓW 1990

ST165 Celica GT-FOUR była nie tylko pierwszą rajdową Toyotą z napędem na wszystkie koła, ale także pierwszym samochodem tej marki zdolnym do rywalizacji na najwyższym poziomie w Rajdowych Mistrzostwach Świata (WRC). Po spokojnym debiucie w 1988 roku oraz pierwszym zwycięstwie w WRC w 1989 roku Carlos Sainz w ST165 GT-FOUR po raz pierwszy zdobył tytuł mistrzowski w klasyfikacji kierowców WRC w 1990 roku.

Celica ST185 GT-FOUR — wersja seryjna

1989 – 1993

-         SILNIK 2.0 L DOHC TURBO (3S-GTE)

-         MOC 225 KM

-         MOMENT OBROTOWY  304 NM

-         MASA 1,390 – 1,520 kg

ST185 GT-FOUR była oparta na piątej generacji liftbacka Celica. Samochód znany jako GT-FOUR RC w Japonii (a na rynku europejskim jako Carlos Sainz Limited Edition) wyróżniał się wydatnym wlotem powietrza na masce silnika, lżejszymi zderzakami i tabliczką z numerem egzemplarza. Na potrzeby homologacji wyprodukowano tylko 5000 kolekcjonerskich ST185 GT-FOUR.

Celica ST185 GT-FOUR — wersja seryjna

1992 – 1994

-        DEBIUT W WRC  RAJD MONTE CARLO 1992

-         PIERWSZE ZWYCIĘSTWO W WRC RAJD SAFARI 1992

-         ZWYCIĘSTWA W WRC TYTUŁY 16

-         MISTRZOWSKIE WRC KIEROWCÓW (1992, 1993, 1994) I PRODUCENTÓW (1993, 1994) 

Do dziś ST185 Celica GT-FOUR jest wspominana jako Toyota odnosząca największe sukcesy w rajdach. Dorobek tego samochodu to 16 zwycięstw w WRC, trzy tytuły mistrzowskie w klasyfikacji kierowców i dwukrotny triumf w klasyfikacji producentów. Dzięki ST185 GT-FOUR w charakterystycznych biało-zielono-czerwonych barwach Castrola tytuły mistrzów WRC w świetnym stylu zdobyło trzech kierowców: Carlos Sainz, Juha Kankkunen i Didier Auriol.

 

Celica ST205 GT-FOUR — wersja seryjna

1994 – 1999

-         SILNIK 2.0 L DOHC TURBO (3S-GTE)

-         MOC 255 KM

-         MOMENT OBROTOWY 304 Nm

-         MASA 1,390 – 1,440 kg

Celica ST205, oparta na charakterystycznym liftbacku szóstej generacji ze „stałymi reflektorami”, była jak dotąd najmocniejszym samochodem z napędem GT‑FOUR. Model wyprodukowany na potrzeby homologacji w liczbie zaledwie 2500 egzemplarzy był wyposażony w lekką aluminiową pokrywę silnika, wzmocnione czterotłoczkowe hamulce oraz ulepszoną turbosprężarkę i intercooler zapewniające dodatkowe 30 KM mocy. Motywacja? Kolejny tytuł WRC.

Celica ST205 GT-FOUR — wersja rajdowa

1994 – 1997

-         DEBIUT W WRC RAJD WIELKIEJ BRYTANII 1994

-         PIERWSZE ZWYCIĘSTWO W WRC TOUR DE CORSE 1995

-         ZWYCIĘSTWA W WRC 1

Na papierze ST205 GT-FOUR miała wszystko to, co niezbędne do sukcesu: mistrzowskie DNA, doskonałe parametry aerodynamiczne i wyjątkowy system eliminujący opóźnienie w reakcji turbosprężarki. Niestety mimo zwycięstwa Auriola na Korsyce oraz takich wydarzeń, jak drugie, trzecie i czwarte miejsca w jednym wyścigu w Nowej Zelandii, jej potencjał nigdy nie został wykorzystany, a w 1998 roku zespół przesiadł się do nowej Corolli.